Saturday, May 30, 2015

????? ???? ???????? ???.????? ????????? ?????? ?????? ?????? ?????????????? ????? ?????????? ?????? ???? ??????????? ???????????????. ?????? ????? ?????? ??? ???? ???????????? ???????, ?? ????? ??????? ???????????? ????????. ???? ??????? ???????????????. ???? ???? ????????? ???? ???????? ????? ????? ??? ??????? ?????????? ?????????????????????. ??????? ???????? ???? ????? ???? ????????? ??????????? ???? ????? ?????????? ??????????????????.
????? ??????? ???????????? ???? ??????????? ???????? ???? ?????????? ????????. ?????? ?????????????? ?????????? ????? ???????????????? ?????????? ??????????????????. ????? ????? ??????????????? ????????? ?????? ?????????????. ???? ??????????? ????????? ???? ???? ????????? ?????? ?????? ??????? ??????? ????????? ??? ??? ????? ??? ???????? ???????, ????????? ???????? ???????? ???????? ???? ???????? ?????? ??????? ????????? ????? ????????? ???????? ???????. ?????? ???? ????????? ???? ????? ???????? ?????????! ?????????, ????? ???? ?????????? ????????? ?????? ????????? ??? ?????????????????.
?????????? ??? ???????? ?????????? ???? ??????? ???? ???????? ????? ????? ???? '?????? ?????? ????????' ????? ???? ????????? ??? ?????? ??? ?????. '??? ????????? ????????? ??????????? ???????? ???????? ??? ?????? ?????? ?????????' ????? ????? ???? '?????????? ???? ???????????' ????? ??????????????.
???????????? ?????? ????????? ??????? ????? ?????????, ?????? ???? ?????? ?????? ???????, ??? ???? ??????? ????? ????????? ??????????????? ???????? ????????? ????????????? ???????. ????? '?????? ??'???? ??????????????? ??? ??????. ????????? ???? ??????, ?????????????? ???????? ???? ????? ??????????? ?????????? ??????????? ???? ???????? ?????????????. ????????? ?????? ????? ?????????? ???? ????????????????.
????? ????????????? ??? ?????? ??? ???????? ??????? ?????????? ?????? ??? ?????. ??????? ?????????????? ????????? ????????? ??? ????????????????? ?????????????????? ?????. ??????? ??? ????????????????. ?????? ???? ?????, ????????????? ??? ????????? ????????? ???????????. ????? ?? ????????????? ?????????????? ????????? ?????? ???????? ????????? ????? ????? ???????????????? ????????. ???? ???, ?????, ???????, ??????????? ???? ?????? ????????????????. ?????????? ???????????????? ????????. '??, ?????? ????????? ????? ??????????'?? ?????? ?????? ???? ???????? ?????????? ????????? ?????????? ????????? ??????????? ?????????, ????????? ????????????? ????????? ?????????? ?????? ??????????? ????? ????????? ??????? ??????? ???? ??????????????? ??? ???????? ?????.
????????????? ???? ???????? ??????? ????? ????????? ??????? ??????? ??????? ?????????? ?????? ??????? ??????, ??????, ????????, ???????? ?¥ ??????? ??? ?????? ??????????, ?????????? ??????? ??????... ??????? ??????? ????????? ????? ??????? ???? ??????? ?????? ?????? ???? ??? ????????????. ???????? ??? ????? ??????? ???????? ????????? ???????? ???????? ????? ????? ?????????,
'??????? ??????? ??????????? ???????? ?????? ????????????? ????? ???????? ????????, ????? ???? ?????? ?????? ??????? ?????????? ?????? ????? ???????? ??????? ????????, ?????????? ??????? ????? ????????, ???????????... ?????????? ????????????? ????? ?????? ?????????'
?????? ?????, ??????????? ??? ?????? ??? ???????? ????????? ??????????, '? ????????? ?????? ????????????....'
???????? ???? ???????? ??????? ???????? ?????????? ?????????? ???? ???? ??????????? ???????? ????, ?????????... ????????... ?????? ????? ?????? ?????????????? ??????? ????????. ????? ?????? ???????? ????? ??????? ??????? ??????????? ??????? ????????????? ??????? ??? ???????????? ?????? ?????? ??????? ????? ???? job satisfaction test ??????? ????????, ????????? ???????? ???????? ??????????? ????? ?????? ?????? ???????? ??????? ???????? ????????? ???? ????????. ??? ?????? ???????? ????? ????????! ??????????? ?????????? ???? ??????. ???????? ?????????? ????????????? ??????? ?????????????? ??????? ?????? ??????? ???????? ??????? ?????!
?????????? ???? ??????????? ????????? ??????? ???????????????. ?????????? ?????? ???? ?????? ??? ???????? ???????? ????????? ???? ???????? ??????? ?????? ?????? ?????????? ????????????????????????! ??????? ???????? ????? ???? ???????? ?????? ?????????? ?????? ?????? ????????? ???? ???? ??????? ????????? ???????? ???????? ??????? ???????????.

Saturday, May 16, 2015

ஜப்பான் பயணம் - கடைசி.

நாரிட்டாவில் இறங்கும் போதே வெளிர் நிறத்தில் செர்ரி பூத்திருந்தது. வெயில் ஆரம்பித்துவிட்டதாலேயே நிறமிழக்க தொடங்கியிருந்தது. மவுண்ட் ப்யூஜி பக்கம் இன்னமும் குளிரடிப்பதால் நல்ல பிங்க் நிறத்தில் பூத்திருந்தது.

எங்கேயும் சிரித்தோ சத்தமாகவோ பேசும் பெரியவர்களைக் காண முடியவில்லை. இறுகிய/அமைதியான முகத்தோடே வளைய வருகிறார்கள். மெட்ரோ ரயில் பயணங்களில் மொபைல் போனில் முகம் புதைத்துக் கிடக்கிறார்கள்.

எங்கும் எதிலும் சுத்தம். குப்பையையே காணவில்லை. ஒரே ஒரு இடம் தவிர முழு பயணத்திலும் அதே சுத்தமான, சூடான கழிப்பறைகள். பொது கழிப்பறைகள் உட்பட.

பரிமாறும் வசதிக்காக எங்கள் குழுவின் நான் சேர்த்த மூன்று பேர் மட்டுமேயான அசைவ ஆசாமிகளுக்கு தனி டேபிள். அதனாலேயே அந்த தென்னிந்திய குழுவோடு கொஞ்சம் பழக முடிந்தது. அப்படி ஒரு மத்தியானத்தில்தான் கண்ணில் தண்ணீர் வர சிரிக்க வைத்த செல்வியின் அறிமுகம் கிடைத்தது. அவரோடு ஒரு போட்டோ எடுத்துக் கொள்ள நினைத்தது முடியாமல் போய்விட்டது. சென்னையில் எங்கேயாவது எதிர்படுவாரா என்று பார்க்க வேண்டும்.

மொத்த ஜப்பானின் இந்திய உணவக சமையல்காரர்களும் ஒரே ஆளிடம் சமையல் கத்துக் கொண்டது போல எல்லா இடங்களிலும் ஒரே சுவையில் மதியமும் இரவும் ஒரு சுட்ட கோழித் துண்டு பரிமாறப்பட்டது.

ஒரு நாள் கூட பயணத்திட்டமல்லாமல் காலாற நடக்கவில்லை. லோக்கல் சாப்பாடோ சூஷியோ சுவைக்கவில்லை. குடும்பத்தோடு போயிருந்த  flexi tour களில் மாலை நேரங்கள் எங்களுடைய சௌகரியத்திற்கு விட்டிருப்பார்கள். மலாகா, ஸ்பெய்னில் தங்கியிருந்த இடத்தில் இருந்து படகுத்துறை வரை நடந்து போன போது எதேச்சையாக ஒரு இந்திய‌ உணவகத்தை கண்டதும், திறந்த வெளி உணவகத்தில் அந்த மாலை நேரமும் வைனும் பஞ்சாபி சமையல்காரர் பரிமாறிய பிரியாணியும் மறக்கவே முடியாது. இந்தப் பயணத்தில் ஒவ்வொரு நாளும் மதியமும் இரவும் மாறாத‌ சுவையில் ஒரே மெனுவில் இந்திய உணவகச் சாப்பாடு அலுப்பூட்டினாலும் ஜப்பானிய உணவு பார்க்கும் போதே கொஞ்சம் திகிலூட்டத்தான் செய்தது.

ஒரு சுமோ மல்யுத்த‌ வீரரையும் காணவில்லை. அவர்கள் அதிகம் வெளியே வருவதில்லை என்று சியோமி சொன்னார்.

பெரிய ஊர்களைத் தவிர்த்த மற்ற இடங்களில் தெருவில் மனிதர்களையே காண முடியவில்லை. வெறிச்சோடிக் கிடக்கிறது.

ஒரு அதி தீவிர ஆணாதிக்க சமூகமாக ஜப்பானிய சமூகம் இருந்திருக்கிறது. அரச குடும்பம் தொடங்கி எல்லா உரிமைகளும் ஆண் குழந்தைகளுக்கு மட்டும் தான். சம அந்தஸ்துள்ள, உதாரணத்திற்கு ஒரு சமுராய் குடும்ப‌த்துப் பெண் இன்னொரு சமுராய் குடும்பத்தில் மணம் செய்தால் மட்டுமே மேற்கொண்டு சமுராய் பெயரைக் கொள்ள முடியும். இல்லாவிட்டால் சாதாரணாகிவிடுவார். அரச குடும்பத்துப் பெண்களும் இதற்கு விதிவிலக்கில்லை. ஆனால் இப்போதும் அப்படியா என்று தெரியவில்லை.

சமுராய் என்பது வெறும் குலப்பெயராக மட்டுமே உள்ளது. வாளெடுத்து நடந்த சமுராய்கள் இல்லவே இல்லையாம். சாம்பிளுக்கு கூட ஒருத்தரும் இல்லை. நம்ம ரஜினியும் விக்ரமும் தான் மிச்சம் போல.

வீட்டு வாசலில் செடிகளில் களை பறிக்க இரண்டாக மடிந்திருந்த அந்த வயதான அம்மணிக்கு எண்பது வயதுக்கு குறையாமலிருக்கும். ஆரோக்கியமான வயதானவர்களைப் பார்க்க நிறைவாக இருந்தது. குண்டான மனிதர்களையே அதிகம் பார்க்க முடியவில்லை. அதே அரிசிச் சாப்பாடுதான், அளவிலேதான் நாம் பெரும் தப்பு செய்கிறோம் போல. என் வயதே இருக்கும் சியோமி என் எடையில் பாதிக்கும் குறைவாயிருக்கிறார்.

ஆங்கிலம் செல்லுபடியே ஆவதில்லை. கடைகளில் சாமான்கள் வாங்கும் போது மொத்த பில் கணக்கை கால்குலேட்டரில் தட்டிக் காண்பிக்கிறார்கள். கொடுத்த பணத்திற்கு சரியான மிச்சம் தருகிறார்கள். எங்கேயும் ஏமாற்றோ திருட்டோ வழிப்பறியோ சீண்டலோ எதுவுமில்லை. எல்லா இடங்களில் அதி பத்திரமாக உண‌ர்ந்தோம்.

ஏறக்குறைய இந்திய ஐம்ப‌து பைசா ஒரு யென். ஒரு ஆயிரத்தை எடுத்தால் நிமிஷத்தில் செலவாகிவிடுகிறது. ஆனால் 100 யென் கடைகளில் சலிக்கும் வரை வாங்கித் தீர்த்தோம். இந்தியாவிலிருந்து போகும் போது இந்த 100 யென் கடைகளைப் பற்றி தோழி சொன்ன போது ஐம்பது ரூபாய்க்கு என்ன கிடைக்கும் என்று நினைத்திருந்தேன். ஏகப்பட்டது கிடைக்கிறது.

இரவு எட்டு மணியோடு டூர் பஸ் வேலையை முடித்துக் கொள்கிறது. அதற்குப் பிறகு எங்கேயாவது போக வேண்டுமென்றால் நாமேதான் ஏற்பாடு செய்து கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. நேர விஷயத்தில் ரொம்ப கறார். கடைசி நாள் காலாச்சார நிகழ்ச்சிக்கு பிறகு நேரமாகி விட்டதால் மெட்ரோ ரயிலில் திரும்பி வந்தோம். ஓசாகா ரயில் நிலையத்தில் ரயிலில் இருந்து இறங்கி ஹோட்டல் பேஸ்மெண்ட்டில் இருந்த வாசலை அடைய நாற்பது நிமிஷம் நடந்தோம். அத்தனை பெரிய ரயில் நிலையம். ஏர்போர்ட் போல இருந்தது. தினமும் இப்படி பயணம் செய்கிறவர்களுக்கு தனியே வாக்கிங் எதுவும் தேவையில்லை.

புடவை கட்டியிருந்த நாளில் கொஞ்சம் பெருமிதமாக இருந்தது. இனிமேலான இது போன்ற பயணங்களில் முடிந்த வரை புடவை உடுத்த வேண்டுமென்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

வெறும் பெண்களாக போயிருந்ததாலோ என்னவோ எல்லா நேரமும் சிரித்துக் கொண்டேயிருந்தோம். மூன்றாவது நாள் எனக்கு திருமணமாகிவிட்டது என்பதையே மறந்து விட்டிருந்தேன். பொறுப்புகளற்ற அது ஒரு மாதிரியான மனநிலை. கூட இருந்த பதினைந்து பேரும் தான் என்னுடைய நாற்பத்தேழு வருட கடந்த காலத்தின் ஒரே கனெக்ஷன் போல இருந்தது. அது விடுதலையல்ல, ஆனாலும் ஏதோ ஒன்று. திரும்பி வந்த நாள் காலையில் டீக்கு எவ்வளவு தண்ணீர் வைப்பேன் என்று ஒரு நிமிஷம் ஞாபகம் வரவில்லை.

ஆனாலும் எட்டாவது நாள் என் வட்டத்திற்குள் வந்து விட்டிருந்தேன்.

Friday, May 15, 2015

ஜப்பான் பயணம் - 3

ட்ராவல் ஏஜெண்ட் கொடுத்திருந்த ப்ரோக்ராம் படி அன்றைய இரவு hot spring bath இருந்தது. சில பல நடைமுறைக்கு சாத்தியமில்லாத‌ காரணங்களால் அதற்கு போக முடியவில்லை. சியோமி சொல்லும் வரை தயாராக இருந்த நாங்கள் விவரம் தெரிந்து பின்வாங்கி விட்டோம். மறுநாள் காலையில் ஒருத்தரை ஒருத்தர் பார்த்துக் கொள்ள  வேண்டுமே! அந்தக் குறையை ஈடு செய்ய அறையில் வைத்திருந்த  yukata bathrobe ஐ கிமோனோவாக பாவித்து போட்டோ செஷனை முடித்துக் கொண்டோம். நல்ல விலையுயர்ந்த பட்டில் இடுப்பில் கட்டும் பட்டியெல்லாம் வைத்து கூடவே தலையலங்காரங்களெல்லாமாக ஒரு கிமோனோவுக்கு $20000 ஆகுமாம். இது வெறும் பருத்தியாலான சின்ட்ரெல்லா சிஸ்டர்.

மறுநாள் காலை ஹிரோஷிமாவுக்கு புல்லட் ட்ரெயினில் பயணம். ரயில் நிலையம் போகும் வழியில் சியோமி சொன்னதில் புரிந்தது... ஜப்பானியர்கள் R&D க்கு அதிக நேரமெடுத்து சிறப்பான பொருட்களை அளிக்கிறார்கள். ஆகவே மார்க்கெட்டில் ஏற்கனவே இருக்கும் ஒரு சாமானுக்கு மாற்றாக வரும் இன்னொன்று தரத்தில் அதைவிட மேலானதாக இருக்க வேண்டிய கட்டாயமிருக்கிறது. மேலும் ஜப்பானிய பொருட்கள் விலை கூடுதலாக இருந்தாலும் தரத்தில் சிறந்ததாக இருக்குமென்பதில் சந்தேகமில்லை. சீனர்கள் இங்கே வந்து பொருட்களை வாங்கிச் செல்வது அதற்காகத்தான். ஐம்பது வருஷ புல்லட் ட்ரெய்ன் வரலாற்றில் ஒரு விபத்து கூட கிடையாது. அவர்களைப் பார்த்து சைனாக்காரர்கள் தயாரித்த புல்லட் ட்ரெயின் முதல் வருஷமே விப‌த்துக்குள்ளானதாம்.

புல்லட் ட்ரெயினில் ஜப்பானியர்கள் தங்களுக்குள்ளே மூழ்கி அமைதியாக இருப்பார்கள் அதனால் வழக்கமான இந்தியத்தனமான கூக்குரல்கள் வேண்டாமென்று இந்திய கைட் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். எவ்வளவு தூரம் கடைபிடிக்க முடிந்தது என்பது பெரிய கேள்விக்குறி.




ரயில் நிலையத்தில் காத்துக் கொண்டிருந்த நேரத்தில் இரண்டு புல்லட் ட்ரெய்ன்கள் கடந்து போனது. உயரம் குறைவாக நீள் மூக்கோடு வெளுவெளு வெண்ணையாக முதலில் வந்தது, வந்ததும் தெரியாமல் போனதும் தெரியாமல் விஷ்க் என்று கடந்து போயிருந்தது. அதனாலேயே அடுத்தது வந்தால் வீடியோவாக எடுக்க தயாராக இருந்த போதும் காமிராவில் வீடியோ பட்டனை அழுத்தக் கூட அவகாசம் கொடுக்கவில்லை. ஏறி அமர்ந்த பிறகு மணிக்கு 200 மைல் வேகத்தில் சென்ற‌ புல்லட் ட்ரெய்ன் ஏனோ நினைத்த அளவு ஆச்சர்யம் தரவில்லை. வேறு நாடுகளில் இதைவிட வேகமான ரயில் பயணங்களை ஏறக்குறைய எல்லாரும் போயிருந்தோம்.

காலை பத்து மணிக்கு தொடங்கிய பயணம் இரண்டு ரயில்களில் மதியம் இரண்டு மணியளவில் ஹிரோஷிமாவில் முடிந்தது. மதிய உணவு உண்ட இந்திய உணவகத்தில் கிளம்பும் போது இரண்டு ஓரிகேமி பேப்பர் கொக்குகளை கொடுத்து அடுத்து வரப் போகும் கனமான நாளுக்கு தயார் செய்திருந்தார்கள்.  நடு வட்டக் கூரையும் மிச்சமிருக்கும் சிதலமான ஹிரோஷிமா நினைவுச் சின்னமும் ம்யூஸியமும் யாரையும் கலங்கச் செய்வது. ஏராளமான நினைவுச் சின்னங்களும் அதனோடு தொடர்புடைய செய்திகளும். எரிந்து போன சைக்கிளையும் உருகி வழிந்த பாதி ஹெல்மெட்டையும் மகனோடு சேர்த்து வீட்டுக் கொல்லையில் புதைத்திருந்த தகப்பன் பின்னெப்போதோ அதைத் தோண்டி எடுத்து ம்யூஸியத்திற்கு அனுப்பி வைத்திருந்தார். உருகி கருகிப் போன ஒவ்வொன்றும் சொல்லும் கதைகளுக்கு முடிவேயில்லை. யாரோ யாரோட போட்டுக் கொள்ளும் சண்டைக்கு நம்மைப் போல நூறாயிரம் பேர்கள் பலியான கதைகளில் நாமும் சாவைக் கண்டு மீள்கிறோம். செய்யக் கூடியது பெரிதாக எதுவுமில்லை.




அடுத்த நாள் காலை ஓசாகாவிற்கு பஸ்ஸில் கிளம்பினோம். ஒசாகா டோக்கியோவிற்கு அடுத்த ஜப்பானின் பெரிய நகரம். போகும் வழியில் குராஷிகி என்ற இடத்தில் ஒரு கால்வாய் கரையில் ஒரு ஸ்டாப் இருப்பதாக பயணக்குறிப்பில் இருந்தது. அதிகம் வெயில் உரைக்காத காலை நேரத்தில் அங்கே போய் சேர்ந்தோம். ஐந்து நிமிட நடையில் நீண்ட கால்வாய் கரைக்கு போய் சேர்ந்தோம் . அதன் இரண்டு புறங்களிலும் புராதனமான ஜப்பானிய பாணி கட்டிடங்கள். நிறைய சாவனியர் கடைகள், உணவகங்கள், கலைப் பொருள் சேகரிக்கும் இடங்கள், ம்யூஸியம்கள், கிமோனோ உடுத்திய பெண்கள், கால்வாயின் படகு சவாரி, கோச் வண்டிகள்... ஒரு ஓவியத்திற்க்குள் நுழைந்தது போலிருந்தது.  இந்த பயண‌த்தின் மறக்க முடியாதது எதுவென்று கேட்டால் சற்றும் யோசிக்காமல் இதைச் சொல்வேன். எங்கேயிருந்து ஒரு போட்டோ எடுத்தாலும் அது ஒரு போஸ்ட்கார்ட் அழகோடு இருந்தது. எத்தனை வளர்ச்சிகள் அடைந்தாலும் டெக்னாலஜி முன்னேறிச் சென்றாலும் ஆழ்மனதை தொடுவது இயற்கையும் பழமையும் அல்லாமல் வேறெதுவும் இல்லை. ஒரு நாள் பூராவும் விட்டிருந்தாலும் அங்கேயே இருந்திருப்பேன்.

 







மதிய உணவிற்குப் பின் Osaka castle. வெளியே இருந்தே பார்த்துவிட்டு மீதி நேரத்தை ஷாப்பிங்கில் கழித்தோம். மறுநாள் மூன்று கோவில் பார்ப்பதாக இருந்தது. அதில் ஒரு கோவிலை தவிர்த்து ஜப்பானிய கலாச்சார நிகழ்ச்சிக்கு போவதாக மாற்றிக் கொண்டோம்.

அடுத்த நாள் நாங்கள் அத்தனை பேரும் புடவையில் கிளம்பியிருந்தோம். காலையில் முதலில் பார்த்தது நாராவில் உள்ள Todai-ji temple. அகண்டு கிடந்த பழங்கால கோவில். அதோடு இணைந்து நாரா மான் பூங்கா. அதனாலே பள்ளிக் கூட குழந்தைகள் கூட்டம் கூட்டமாக வந்திருந்தார்கள். பணிவும் மரியாதையும் மாறாத கன்னம் சிவந்த ஜப்பானிய குழந்தைகளை ஆசை தீர பார்த்தோம்.






முதல்முதலாக இந்த பயணத்தில் பிரம்மாண்டமான கரிய புத்தரைப் பார்த்தோம். கோவிலை முடித்து வெளியே வந்ததும் மான் கூட்டம். மான்களுக்கு கொடுக்க வட்டமான பிஸ்கட்கள் விற்கிறது. வாங்கி நீட்டுவதற்கு முன்னால் போராடிப் பறித்துக் கொள்கிறது. அதைத் தவிர மற்ற நேரங்களில் சாதுவாக மனிதர்களோடு கலந்து சுற்றிக் கொண்டிருக்கிறது. வ‌ழுவழுவென்று சதையாலான கொம்புகளை முன்னெப்போதும் பார்த்ததில்லை. மான்களையே இவ்வளவு பக்கத்தில் பார்த்ததில்லை.

அதற்கடுத்தது  kinkaku-ji Golden temple. காலமே ஸ்தம்பித்தது போல அலைகளே இல்லாத குளத்தில் தங்கநிறத்தில் நிற்கிறது. சுற்றி வரும் பூங்கா பாதையின் எங்கிருந்து பார்த்தாலும் அதே அழகோடு.




மதிய உணவிற்குப் பின் ஜப்பானிய கலாச்சார நிகழ்ச்சிக்காக போய் சேர்ந்த போதும் அதற்கு முன்னாலும் சியோமி கெய்ஷாக்களைப் பற்றி கொஞ்சம் பேசியிருந்தார். Memoirs of Geisha வாசித்திருந்ததால் ஓரளவிற்கு அவர்களைப் பற்றி தெரிந்திருந்தது. பயிற்சியில் இருப்பவர்களுக்கு மைக்கோ என்று பெயர். குறைந்த பட்சம் இரண்டு வருடங்களாவது பயிற்சி எடுத்தால் தான் கெய்ஷாவாக முடியுமாம். நாங்கள் போயிருந்தது ஒரு  tea ceremony, flower arrangement, a musical, maiko dance, a comedy show n a puppet show என்று மொத்தமாக ஐம்பது நிமிட நிகழ்ச்சி.






முதல் மூன்று நிகழ்ச்சிகளையும் ஒரே நேரத்தில் அவசரமாக முடித்துக் கொண்டாலும் மைக்கோ நடனம் கற்பனையில் இருந்த கெய்ஷாவை கண் முன்னால் நிறுத்தியது. அவர்களுடைய மேக்கப், உடையலங்காரம், பின் கழுத்தில் வெண் பூச்சுக்கு நடுவில் மூன்று வரிகளில் தெரியும் உடல் நிறம், மென்மையான உடலசைவுகள்... அந்தத் தெருவே கெய்ஷாக்கள் வசிக்கும் தெருவாயிருந்திருக்கலாம். நாங்கள் போயிருந்த போது பளபளக்கும் கருப்பு லெக்ஸச் கார்களில் வந்திறங்கிய கனவான்கள் ஜப்பானின் இன்னொரு முகமாயிருந்திருக்கலாம். இந்தியாவின் இது போன்ற தெருக்களில் நான் இவ்வளவு ஸ்வாதீனமாக போயிருந்திருக்க முடியுமா தெரியவில்லை. ஆனால் அந்த இடம் அதுவாகத்தான் இருந்தது போலிருந்தது.

ஜப்பானின் கடைசி இரவு அது.

Monday, May 11, 2015

ஜப்பான் பயணம் - 2

 
இரண்டாவது நாள் காலை அஸாகுஸா கோவிலுக்கு போயிருந்தோம். புராதனமான புத்தக் கோவில். ஞாயிற்றுக்கிழமையானதால் நல்ல கூட்டம். உள்ளூர் ஆட்கள் குடும்பத்தோடு வந்திருந்தார்கள். காகித‌த்தாலோ அல்லது மெல்லிய துணியாலோ செய்த லேண்ட்ர்ண்கள் எல்லா இடங்களிலும் தொங்கவிடப் பட்டிருக்கிறது. இரண்டு பெரிய கழிகளை நிறுத்தி அதில் வெள்ளையில் கறுப்பு ஜப்பானிய எழுத்துகள் பொறித்து தொங்க விடப்பட்டிருந்த லேண்டர்ண்கள் வேண்டுதலுக்காக என்று சியோமி சொல்லித் தெரிந்தது. வழி நெடுக கோவில் வாசல் திருவிழாக்கடைகள், தெருவோர உணவகங்கள், சாவனியர்கள்...




கோவிலுக்கு உள்ளே அரையிருட்டில் தங்கமும் சிவப்பும் மினுமினுக்க இருந்தது புத்தரா என்று தெரியவில்லை. வெளியே இரண்டு புறமும் நம்ம ஊர் போலவே ஜப்பானிய துவாரபாலகர்கள். வாசல் நடுவில் போர்வீரன் போல ஒருவன் வாளோடு நின்றிருக்க அவன் கால்களைச் சுற்றி ட்ராகன்கள் வாயிலிருந்து தண்ணீர் வழிகிறது. சுற்றிலும் வைத்திருந்த நீண்ட கைப்பிடி கொண்ட அலுமினிய கிண்ணத்தில் தண்ணீர் மொண்டு குடிக்கிறார்கள். தீர்த்தம் போல.




அதை முடித்து இம்பீரியல் பேலஸ். ஜப்பானிய ராஜ குடும்பத்தின் தங்குமிடம். உயரமான நவீன கட்டிடங்களுக்கு நடுவில் பழமை மாறாத கோட்டையின் ஒரு புறம் மட்டும் தெரிகிறது. சுற்றிலும் ஆறு போல அகழி. ராஜா குடும்பம் பழைய முறைப்படியான வாழ்க்கைதான் இன்றும் வாழ்கிறார்கள். நோ சினிமா, நோ இன்டர்நெட். குறிப்பிட்ட நாட்களில் நெருங்கிய நண்பர்களோடு தேநீர் விருந்து மட்டும் உண்டு. அயர்ச்சியூட்டும் ஆண் வாரிசு முக்கியத்துவ‌ங்கள்... பெண் குழந்தைகளுக்கு அரசுரிமையில்லை என்று ராஜகுல வழக்கங்களை சியோமி சொல்லிக் கொண்டு போனதெல்லாம் கேட்கும் போது சலிப்பாக இருந்தது.




ஜப்பானின் உயரமான ஸ்கைட்ரீ டவர் வாசல் வரைக்கும் போய் நேரப் பற்றாக்குறையால் மேலே ஏற முடியவில்லை. அதற்கு பதிலாக டோக்கியோ டவரில் ஏறி சுற்றிலும் பார்த்தாகிவிட்டது. பெரும் உயரமான கட்டிடங்களுக்கு நடுவில் ஜப்பானிய ட்ரெடிஷனல் அழகான க‌ட்டிடங்களும் அங்கங்கே.

 

சாயந்திரம் கின்ஸா (Ginza) ஷாப்பிங் ஏரியா, லண்டனின் ஆக்ஸ்போர்ட் ஸ்ட்ரீட்டை ஞாபகப் படுத்தியது. கால் சலிக்க நடக்கலாம்.  பிறகு அகிஹபாரா என்ற எலக்ட்ரானிக் கடல். ஒரு கட்டிடத்தின் ஒரு தளத்தின் ஒரு பகுதியை பார்ப்பதற்க்குள் சியோமி கொடுத்த முக்கால் மணி நேர கெடு முடிந்து விட்டது. எங்கே என்ன இருக்கிறது என்று பிடிபடவே கொஞ்சம் சமயமாகிறது. பேருக்கு அங்கங்கே கொஞ்சம் ஆங்கிலம். மற்றது பூரா பூராவும் பிழிந்து விட்ட ஜப்பானிய எழுத்துகள்.  அரைகுறை ஷாப்பிங். டோக்கியோ முடிந்தது.

அடுத்த நாள் காலை மவுண்ட் ப்யூஜிக்கு. டோக்கியோவிலிருந்து இரண்டரை மணி நேர பயணம். ஐந்தாவது ஸ்டேஷன் வரை பஸ் போகும். அதிர்ஷ்டம் இருந்தால் பார்க்க முடியும். அதற்கு மேலே வெயில் காலங்களில் நடந்து போக ஐந்தரை மணி நேர ட்ரெக்கிங் பயணங்கள் உண்டு என்றெல்லாம் சொல்லியிருந்தார்கள். வழியில் இளைப்பாற‌ நின்ற இடத்தில் பதினாறு பேரும் வரிசையாக ரயில் பெட்டி போல நின்று போட்டோ எடுத்துக் கொண்டோம். கூட வந்த தென்னிந்திய குழுவும் கூட சேர்ந்து கொண்டார்கள். ஒரு கன்னடியர் எங்களுக்கு சென்னை எக்ஸ்ப்ரஸ் என்று நாமகரணம் சூட்டி சந்தோஷப் பட்டுக் கொண்டார்.

வழியிலேயே மேகமூட்டம் எதுவுமில்லாமல் மவுண்ட் ப்யூஜியைப் பார்க்க முடிந்தது. தன்னந்தனியாக ஒற்றை பனிமலையாக நிற்கிறது. பனி மூடிய மலைகளைப் பார்க்கும் போதே வரும் ஒரு பரவசம் அப்போதும்.  பேஸ் ஸ்டேஷனில் ஒரு பத்து நிமிட வீடியோ மவுண்ட் ப்யூஜியை பற்றி. பக்கம் பக்கமாக வெவ்வேறு சமயங்களில் உண்டான நான்கு சிறிய எரிமலைகள் ஒன்று சேர்ந்து இந்த பிரம்மாண்டமான மவுண்ட் ப்யூஜியாகியிருக்கிறது. நாங்கள் பார்க்கும் போது பாதிவரை பனியால் மூடியிருந்தது. அதற்கு மேல் பார்க்க விடாமல் பஸ் கிளம்பி விட்டதால் யூ ட்யூபில் தேடிக் கொள்ளலாமென்று கிளம்பி விட்டோம். சியோமி கொடுத்திருந்த நேரத்தில் பாதியை ஷாப்பிங்கில் செலவாக்கியிருந்தோம். அங்கிருந்த குறிப்பு புத்தகத்தில் தமிழில் எழுதிக் கையெழுத்திட்டு வந்திருக்கிறேன்.



கீழிருந்து மேலே ஏற ஏற ப்யூஜி நெருங்கி வந்து ஐந்தாவது ஸ்டேஷனில் கடைகளும் மற்ற கட்டிடங்களிலும் மறைந்து பிரம்மாண்டத்தை இழந்து விட்டது போலிருந்தது. அங்கே ஒரு சின்ன பழங்கால கோவிலொன்றும் இருந்தது. சுருள்முடியோடு சிங்கங்கள் ரெண்டு வாசலில் உட்கார்ந்திருந்தது. இரைச்சலிலும் கூட்டத்திலும் மவுண்ட் ப்யூஜி காணாமல் போயிருந்தது. ஏரிக்கரையில் நிழல் விழும் ப்யூஜியை படங்களில் மட்டும் தான் பார்க்க முடியும் போல.


அங்கிருந்து கிளம்பி இன்னும் புகைந்து கொண்டிருக்கும் எரிமலையை பார்க்கக் கிளம்பினோம்.  ஓவாகுதானி என்ற அந்த‌ இடத்தில் கிடைக்கும் தண்ணீரில் சல்ஃபர் அதிகமாக உள்ளதால் அந்த தண்ணீரில் வேக வைக்கப் படும் முட்டை கறுப்பு நிறமாக மாறிவிடுகிறது. வெளி ஓடு மட்டும் முழு கறுப்பாக. உள்ளே வழக்கம் போல. அந்த முட்டையை சாப்பிட்டால் ஏழு வருடம் கூடுதலாக உயிர் வாழலாம் என்பது ஜப்பானியர்களின் நம்பிக்கை. வேகவைத்து உரித்து இரண்டாக அறுத்து வைத்திருந்த முட்டையை சாப்பிட தைரியம் வரவில்லை. எகஸ்ட்ரா ஏழுவருஷம் டெம்ப்டேஷன் கூட பலனளிக்கவில்லை. மலையில் அங்கங்கே புகைந்து கொண்டிருக்கிறது. நான்கைந்து கடைகள், சாவனியர்கள், கறுப்பு முட்டை, மலைகளும் வெட்ட வெளியும்.



அங்கேயிருந்த ஒரு கன்வர்ட்டிபிள் காரில் வந்திருந்த இரண்டு இளைஞர்களிடம், ' நீங்க கார்ல இருந்து இறங்கிக் கோங்க. நான் உங்க கார்ல உட்கார்ந்து ஒரு போட்டோ எடுக்கணும்' என்று குஜராத்திக்காரர் நச்சிக் கொண்டிருந்தார். கடைசியில் காரின் வலப்பக்கம் ஒன்று இடப்பக்கம் ஒன்று என்று புதிய வானம் புதிய பூமி ஸ்டைலில் ரெண்டு போட்டோ எடுத்துக் கொண்டார்.  நாங்கள் நகர்ந்த பின்னரும் கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தார்.

Saturday, May 09, 2015

ஜப்பான் பயணம் - 1


ஒரு மாலை டோக்கியோ, நாரிட்டா விமான நிலையத்தில் தொடங்கியது எங்களுடைய ஏழு நாள் ஜப்பான் பயணம். 2003ல் ஒரு கவிதை எழுதியிருந்தேன்.

ஏழு நாள் எனக்கே எனக்காய்

ரெண்டு மாற்றுத்துணி
செலவுக்கு உரைக்க
சின்னதாய் ஒரு அட்டை
ஒரு புத்தகம் ஒரு வாக்மேன்
கஜலாய் ஹரிஹரன்
துள்ளும் ரஹ்மான்
முதுகில் தொங்கும் சிறு பையில்

வீசி நடக்க வேண்டும் எனக்கு.

வெயில் உரைக்காத
துளிர் மழை நாளில்
ஆளில்லாத ரயிலில்
இரண்டாம் வகுப்பில்

ஆச்சா ஆச்சாவெனும்
கணவன்
அலுத்துக் கொள்ளும்
குழந்தைகளின்றி

தனியாய் நான்
அடையாளங்கள்
அத்தனையும் துறந்து

ராத்திரி கறிக்கு
உருளையா அவரையா
பால்காரன் வேலைக்காரி
எல்லாம் மறந்து

வருஷத்திற்கொன்றாய்

லடாக் தஞ்சாவூர்
ஹரித்வார் கோனார்க்
மதுரா காசி மானசரோவர்
நீளும் என் பட்டியல்

எட்டாம் நாள் மறுபடியும்
வட்டத்தில் இருப்பேன்.


இது ஏறக்குறைய அதே போல ஒரு பயணம். அடையாளங்களை மட்டும் துறக்க முடியவில்லை. அதற்கான முயற்சியில் முதலில் இது நடந்திருக்கிறது என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம். பதினாறு பெண்கள் குழு அது. எங்கள் கணவர்கள் வேலை செய்யும்/செய்த இடம் ஒன்று. நாங்கள் இணைந்து ஒரு சமூகசேவை மையம் ஒன்று நடத்துகிறோம்.

ஒரு மணி நேர பயணத்தில் தங்குமிடத்தை அடைந்தோம். இந்தியாவிலிருந்து ஒரு டூர் கைடும் ஜப்பானிலிருந்து சியோமியும்.  அதிகம் நெரிசலில்லாத நீண்ட ரசிக்கக் கூடிய பாதை. ரசிக்க வேண்டாமென்ற இடங்களில் இரண்டு புறமும் மறைத்திருக்கிறது. நல்ல ஆரம்பம்.

ஜப்பானில் முதலில் திகைக்க/பரவசப்படுத்தியது ஜப்பானிய டாய்லெட்கள். இளம் வெதுவெதுப்பான இருக்கை, பக்கத்திலேயே நான்கைந்து பொத்தான்கள். அமுக்கினால் ஒவ்வொரு தேவைக்கும் ஏற்ப தேவையான வேகத்தில் தேவையான இடத்தில் இளம் சூடான நீர் பீச்சியடிக்கிறது. ஓவ்வொரு முறையும் ரெஸ்ட் ரூமிற்கு போகும் போதும் மனமும் உடலும் அதற்காக தயாரானது ஒரு அனுபவம்.

எங்களோடு தென்னிந்தியாவின் வெவ்வேறு இடங்களில் இருந்து வேறொரு குழுவும் வந்திருந்தது. எல்லா இடங்களிலும் எங்களோடே வேறொரு பேருந்தில் வந்து கொண்டிருந்தார்கள்.  கொஞ்சம் பேருக்கு எங்களைப் பார்த்து ஆச்சர்யம். கொஞ்சம் பேருக்கு ஜீரணிக்க முடியாத அசௌகர்யம். குஜராத்திலிருந்து தனியாக வந்திருந்த ஒருவர் தாங்க முடியாமல் கேட்டேவிட்டார். வழி பூராவும் அவருடைய கோமாளித்தனங்கள் சுவாரசியம்.

அதே குழுவில் முதல் நாளே கவனத்தை கவர்ந்தது சென்னை மைலாப்பூரிலிருந்து வந்திருந்த செல்வி. கல் வைத்த தோடும் கணுக்காலுக்கு மேலே உயர்த்திக் கட்டின புடவையுமாக டிப்பிக்கல் சென்னைவாசி. காலையில் ப்ரேக்பாஸ்ட் சம‌யங்களில் தட்டுகளை நிறைத்துக் கொண்டு தள்ளி முட்டி மோதி சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தார். ஒரு சின்ன ப்ளாஸ்க்கில் காப்பியும் பாட்டிலில் ஜூஸும் நிறைத்துக் கொண்டு, யார் கவனிக்கிறார்கள் என்று கவலைப் படாமல், கொஞ்சம் தள்ளி நின்றுதான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். மூன்றாவது நாள் தெரிந்து கொண்ட செல்வி நிச்சயம் வேறாயிருந்தார்.

செல்வி உலகநாடுகள் எல்லாவற்றையும் பார்த்தாகி விட்டது. யூரப் டூர் முடிந்தது. சைனா முடிந்தது. அந்தமான் நிக்கோபார்தான் முதலில் பார்த்ததாம். மகள் அமெரிக்காவில் இருக்கிறார். அப்போது போன போது முழுதாக பார்க்க முடியாததால் தனியாக தலைக்கு நான்கு லட்சம் செலவு செய்து அமெரிக்கா பார்த்தாகிவிட்டது. ஆஸ்திரேலியா நியூசி முடிந்தது. கால்பந்தாட்டம் விளையாடுவாங்களே அந்த ஊர்தான் இன்னும் பாக்கலை... தென்னமெரிக்கவை சொல்கிறார். வீட்டுக்காரர் ரிட்டயர்ட் ஆகி விட்டார். பென்ஷன் வருகிறது. வீடு வாடகைக்கு விட்டிருக்கிறார்களாம்.  பணம் போதாத போது நகையை அடமானம் வைத்து பயணிப்பதும் பிறகு பணம் வரும் போது நகையை மீட்டுக் கொள்வதுமாம். மொத்தமும் டிப்பிக்கல் சென்னை பாஷையில் எதிரில் இருந்த இரு மலையாள தம்பதிகளுக்கும் பக்கத்து டேபிளில் இருந்த எங்களோடும் பகிர்ந்து கொண்ட போது சிரிப்பும் ஆச்சர்யமுமாய் கேட்டுக் கொண்டிருந்தோம். lady with the real attitude!